Alles over Noem geen namen van Astrid Sy

Noem geen namen is de indrukwekkende roman van historicus en presentator Astrid Sy over drie jonge vrouwen die in de Tweede Wereldoorlog Joodse kinderen uit handen van de nazi’s redden. Astrid kwam op het idee voor dit boek toen ze las over de moedige jonge vrouwen en mannen die in de oorlog betrokken waren bij het smokkelen van opgepakte Joodse kinderen in de Crèche tegenover de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam.

Rosie is kinderverzorgster en woont bij haar ouders in Amsterdam-Oost, een levendige Joodse buurt. Kaat studeert rechten en is lid van het Amsterdamse studentencorps. Wanneer de oorlog uitbreekt, moet Rosie een moeilijke keuze maken: blijft ze bij haar ouders of gaat ze de kinderen van opgepakte Joden helpen? Kaat komt in aanraking met een studentengroep die zich het Utrechts Kindercomité noemt. Daar leert ze Josephine kennen. Rosie, Kaat en Josephine raken betrokken bij het smokkelen van Joodse kinderen. Wat volgt is een lange, gevaarlijke weg die begint bij een crèche aan de Plantage Middenlaan in Amsterdam.

‘Erg mooi geschreven. Erg mooi verwoord. Je wordt er helemaal ingezogen.‘ Imke (18 jaar)

‘Een heel aangrijpend en tragisch, maar ook interessant, verhaal.‘ Alba (15 jaar)

‘Spannend, goed geschreven en realistisch. Een echte aanrader.’ Bincke (13 jaar)

‘Het grijpt je meteen vanaf de eerste pagina en daarna leg je het niet meer weg.‘ Leonie (17 jaar)

Waarom wilde je dit boek schrijven?
‘Ik ben historicus en gek op geschiedenis. Maar ik ben ook gek op verhalen. Toen ik in de geschiedenis van de Crèche dook en ontdekte dat veel jonge vrouwen betrokken waren bij het redden van Joodse kinderen, was ik zelf student. De vraag waarom deze jonge vrouwen hun leven op het spel hadden gezet, liet me niet los. Ik wilde uitzoeken wat het betekent om jong te zijn in de oorlog en hoe het kan dat sommigen in gevaarlijk verzetswerk rolden.’

Noem geen namen is een roman gebaseerd op historische feiten. Waarom heb je voor deze vorm gekozen?
‘Ik kan nooit echt in de huid kruipen van degenen die het hebben meegemaakt. Dat wil ik ook niet. Ik wil mijn eigen fantasie erop loslaten, mijn angsten en zorgen, mijn grapjes en dialogen. Ik wil de spanning beschrijven, het verdriet en de romantiek. In een roman kan ik de personages tot in detail uitwerken en hun emoties en gedachten beschrijven. Het verhaal gaat dan veel meer leven.’

Door wie heb je je bij het schrijven laten inspireren?
‘Door vrouwen als Gisela Wieberdink-Söhnlein, Hetty Voûte, Sieny Cohen-Kattenburg en vele anderen. Zij waren ongelooflijk moedig. Ik probeerde door het schrijven van dit boek hun pad te volgen en uit te zoeken wat het met je doet om in een oorlog te leven en moedige keuzes te maken. Hopelijk kan ik jongeren meenemen op de reis die ik zelf maakte toen ik dit boek schreef.’