Van de hand van de Britse auteur Daniel Cole verscheen het boek Mimic. Eerder debuteerde hij met de succesvolle Ragdoll-serie. Het boek speelt zich af in dezelfde setting, maar heeft weer met een zenuwslopend nieuw verhaal over een seriemoordenaar die ’s werelds grootste kunstwerken nabootst… met de lichamen van zijn slachtoffers.
1989. Rechercheur Benjamin Chambers en zijn sidekick Adam Winters zijn op het spoor van een seriemoordenaar die een bizarre passie heeft voor het imiteren van de grootste kunstwerken uit de geschiedenis, met behulp van de lichamen van zijn slachtoffers. Maar de zaak loopt dood door gebrek aan bewijs. De moordenaar gaat ondergronds, zijn verzameling is niet af. Zeven jaar later komt rechercheur Marshall met nieuw bewijs en haakt zij aan om de zaak te heropenen. Dat brengt evenwel ook een nieuwe golf van gruwel op gang. Het team bewandelt een dunne lijn tussen het zoeken naar gerechtigheid en het spelen voor eigen rechter in hun jacht op een monster dat veel gevaarlijker en intelligenter is dan wie ook ooit had verwacht…
Waarom schrijf je over misdaad?
Het is een veelbesproken onderwerp – en de bron van de onverzadigbare dorst naar misdaadfictie en -televisieprogramma’s onder de bevolking. Voor mij persoonlijk komt het er in essentie op neer dat zulke verhalen gaan over goed versus kwaad, held versus monster, een underdog die een onmogelijke strijd moet leveren. Dit soort thema’s zijn van alle tijden. En ongeacht hoeveel we als schrijvers geneigd zijn om zaken oneindig ingewikkeld te maken en de lezer te op het verkeerde been te zetten, uiteindelijk blijft zo’n verhaal in de kern onveranderd.
Houden je verhalen in enige vorm verband met wat je hebt gezien in je werk op de ambulance?
Sommige elementen vinden daar absoluut hun oorsprong. Ik mis nog steeds de surrealistische aard van werken als paramedicus – de buzz van het onbekende. Zo sta je ineens midden in de nacht in een drugshol en kan het zomaar zijn dat je een half uur later betrokkenen bij een auto-ongeluk helpt. Het kameraadschap en de lolletjes tussen collega’s is iets wat ik altijd probeer over te brengen in mijn boeken.
In hoeverre zijn je boeken een reflectie van je visie op de maatschappij?
Ik probeer bewust geen grote uitspraken te doen over de maatschappij; ik schrijf juist voor de compleet tegenovergestelde reden. Ik wil dat mijn boeken dienen als escapisme van de echte wereld – spannend en verrassend, maar allerbelangrijkst, vermakelijk. Het is onvermijdelijk dat er hier en daar wat tussendoor glipt, aangezien de personages en situaties uit mijn hoofd ontstaan, maar uiteindelijk probeer ik vooral gewoon een goed verhaal te vertellen.
Hoe is je interesse in kunst in Mimic gelinkt aan je eigen interesses?
Ik denk dat voor het schrijven van dit boek mijn interesse in kunst gelimiteerd was, vergelijkbaar met die van de meeste mensen die de wereld rondreizen met een reisgids in de hand. De beroemdste kunstwerken verblijven meestal in de grote toeristensteden. Een paar jaar geleden, geloof ik, nam ik een bustour in Parijs die precies stopte naast Rodins De Denker. Ik bevond me tussen een hoop andere niet-betalende toeristen die over het randje van de dubbeldekker keken met bijzonder weinig idee van wat we nu eigenlijk zagen en hoe speciaal dat daadwerkelijk was. Toen ik begon aan mijn research naar beroemde standbeelden voor mijn boek, verbaasde het me hoeveel daarvan ik er al had gezien en wellicht niet de tijd en aandacht had geschonken die ze ongetwijfeld verdienen. Dit is natuurlijk ook meteen het perfecte excuus om terug te keren naar al die bijzondere plekken wanneer alles in de wereld weer normaal is.
Waarom is kunst zo’n kernonderdeel van het verhaal; wil je graag dat de lezer naast vermaakt worden iets leren van het boek?
Mijn zusje zaaide het oorspronkelijke idee voor Mimic toen ze me een foto liet zien van een standbeeld van Bernini dat ze had bezocht in Rome. Alle drama en levendigheid dat was vastgelegd in dat steen was onwerkelijk om te aanschouwen en toen mijn zusje het verhaal erachter vertelde kon ik nauwelijks nog ergens anders aan denken. Waar ‘een moordenaar die door middel van de lichamen van zijn slachtoffers de grootste kunstwerken ter wereld nabootst’ in eerste instantie een spannend startpunt was, groeide dit al gauw uit tot een veel complexer verhaal. Hoe dieper ik mezelf begroef in de mythes achter de standbeelden, des te meer ik besefte dat dezelfde thema’s relevant zijn voor het echte leven: onbeantwoorde en verboden liefdes, het verslaan van oude vijanden, heldendaden om je ware liefde te redden, en zo zijn er nog meer.
Het schrijven van een roman vereist het vinden van de juiste balans tussen tempo versus achtergrondinformatie, humor versus duisternis, personageontwikkeling versus plot. In het geval van Mimic gooide ik simpelweg een extra element in de mix: de verhalen die horen bij die fantastische kunstwerken. En als ik mijn werk goed heb gedaan zullen die net zo natuurlijk en essentieel aandoen als de andere onderdelen van het verhaal.
Kun je toelichten op welke manier religie een rol speelt in de verhalen die je vertelt?
Religie fascineert me. Maar in plaats van dat dit voortkomt uit een of andere persoonlijke geloofsovertuiging, is het volgens mij een resultaat van mijn liefde voor horrorfilms. Exorcismes, bezetenheid, stigmata, begraafplaatsen en kerken zijn stuk voor stuk iconische onderdelen van het genre en die spelen met geloofwaardigheid. Ik stip religie aan in al mijn boeken, bij uitstek in Marionet, waar ik speelde met het thema van een demon die van lichaam kan wisselen en achter een bizarre golf van moord-zelfmoorden blijkt te zitten. Daarna voelt de spong naar mythes over Gorgons met slangen als haar en wraakzuchtige goden minder als een compleet andere richting inslaan en juist meer als een natuurlijke volgende stap.
Ontvang een GRATIS e-book bij je aanmelding en blijf altijd op de hoogte van het laatste nieuws rondom onze boeken.
